Herkesi kendim gibi sanmakla başlıyor , Yenilgilerim.

Bedene ne ağırmış düşünce yükü..
Zihin doluyken taşıyamıyormuş meğer ayaklar insanı.

Nasıl yazılıyor bu şarkılar derdim hep..Meğer ne kolaymış bir ruh halini dökmek satırlara.. Sana anlatamadığım herşey hep bu satırlarda.

Kimmiş, neymiş beni böylesine üzen, yıpratan, kuru yapraklar gibi...Ama tam aksine her gün güzelleştiren... Neymiş bu zihnin derdi? Neymişki bu kalbimi hakimiyeti altına alan? Yanlışmış birşeyler...Hep birbirimizin aynısıymışız gibi tanımak insanları, ne büyük bir yanlışmış...Her yaraya her tuz basımında anladım bir kez daha.

Her inanıp, güvendiğimde, tutunduğumda bir dala, işte huzur, işte aşk diyerek bir çocuğun oyuncağını sevmesi gibi açtığımda kollarımı, o kollarımın yine bir tek kendimi sardığını fark ettiğimde başladı hayata yenilgilerim...

~